Dzień dobry, Wszystkim
Barbie najspokojniej z wszystkich naszych mopsi zniosła pooperacyjne godziny. Od momentu kiedy znalazła się na własnym legowisku w towarzystwie Beczuszki i Bigotki, właściwie cały czas zachowuje się tak, jakby w ogóle żadna operacja jej się nie przydarzyła! Jedyne dąsy pojawiają się w momentach, kiedy wychodzimy lub wracamy ze spaceru: Barbie bowiem jest samodzielna i po prostu nie znosi być noszona po schodach na rękach, a wetka zaleciała to czynić przynajmniej do czasu, kiedy szwy zostaną ściągnięte. Zadziwiające jest to, że w innych niż schody wypadkach Barbie jest pierwsza aby być "na rekach". I tu mamy kolejną obserwację, że to w mniejszym stopniu wynika z jej bolących łap, a w większym z zamiłowania do wygody i chęci bycia blisko człowieka, bo siedzenie w wózku nie do końca ją zadowala. Z wózka z resztą korzystamy dosyć rzadko, ale zawsze wtedy, gdy poruszamy się komunikacją miejską. Na spacerach, jak zawsze z impetem wielkim, goni gołębie głośno szczekając ze szczęścia. Jest bardzo komunikatywna. Brata się natychmiastowo z każdym napotkanym na spacerze psem, niezależnie od wielkości. Zaryzykowałabym nawet twierdzenie, że im większy pies, tym głośniejsze radosne szczekanie Barbie i szybszy galop w jego kierunku! Jako jedyna z naszych mopsi w chwilach wielkiej radości przysiada nisko na przednich łapach wypinając chudy tyłek w górę i z dużą prędkością macha energicznie zakręconym ogonem. Czynność ta powoduje, że zdarza się iż czasami gubi równowagę i omal nie przewraca się na jeden z boków...
Także psychicznie jest wspaniale!
Natomiast straty związane z operacją są: zniszczyłam bowiem moją ulubioną czarną kurtkę z Madonny!
nosząc Barbie po schodach. Cały jeden rękaw i kawałek przedniej poły mam... srebrno-szary
od jej dezynfekowanego pooperacyjnie brzucha.
A propos jej brzucha, to dzisiaj odważyłam się nań spojrzeć i przedstawia się nader atrakcyjnie:
Nasza wetka jednak nie zdecydowała się na wycięcie sutka i korekcji jej zwisającej mocno fałdy ponieważ zauważyłyśmy wszystkie, i my i wetka, że od maja, kiedy do nas przybyła, brzuch mocno jej się podkasał i jest duża szansa by wciągnął jej się po trudach rodzicielstwa prawie zupełnie.
Jak wszystko pójdzie dobrze (a nie ma innej opcji
), to cała nasza psia i kocia zgraja pod koniec listopada, bądź z początkiem grudnia będzie odrobaczana, a w styczniu traktowana kombajnami szczepionkowi, po czym będzie czas na odetchnięcie od wizyt weterynaryjnych...
PS. Na wiosnę zacznie się od nowa, bo po szczegółowych hormonalnych badaniach krwi nasza dr Monika już ma nowy trop, a wraz z nim pomysł na uleczenie Barbie z jej nawracających, prawdopodobnie alergicznych, kłopotów z łapami. Na tę chwilę oddychamy pełną piersią, bo mopsie zdrowieją: Beczuszkowe oko pozbywa się (jak to wolno trwa!) krwiaka na oku, Bigotka walczy ze stanami zapalnymi oczu, A barbie odkreśla dni na kalendarzu do zdjęcia szwów pooperacyjnych.
Pozdrawiamy z pięknych Katowic w piękny słoneczny wczesny ranek
Przyzwyczajenie jest jednak drugą naturą. Najbardziej niezadowolona z tego faktu jest Beczuszka, bo ona też chciałaby na ręce i moje tłumaczenia, że traktujemy je z równą uwagą jakoś jej nie przekonują...