Wiesz co, nie opisałam tego może tak dokładnie jak powinnam (bo skupiłam się na samym zachowaniu Rufusa), ale to było rozłożone w czasie (kilku miesięcy) i poza pierwszą sytuacją (która była tak na prawdę przypadkowa), to wszystkie związane z oswajaniem staraliśmy się przeprowadzić bezpiecznie (oswoić się nie niestety udało, ale żadne zwierze nie było narażone na zagrożenie zdrowia).
Natomiast wtedy jak Rufus chapnął Bambiego, to było na samym początku jak do nas trafił- po kilku tygodniach. Wyglądało to tak, że pojechaliśmy na weekend do rodziców (pierwszy raz w tym składzie), zamknęliśmy koty w ich pokoju i skupiliśmy się na zapoznawaniu Rufiego z psami rezydentami i nowym otoczeniem. Wszystko było super, do momentu aż kilka h później Bambi wyszedł z pokoju (ktoś zapomniał zamknąć drzwi na klucz,a one same potrafią otwierać klamki) i wszedł do kuchni gdzie byliśmy z Rufusem. Ten jak tylko go zobaczyć to instynktownie rzucił się w pogoń. Bambi początkowo nic sobie z tego nie zrobił (jak już pisałam, od zawsze ustawiał sobie wszystkie psy i to raczej one boją się jego), ale jak zobaczył, że Rufus się nie planuje zatrzymać i biegnie wprost na niego z otwartą paszczą, to zaczął uciekać. Poleciał na korytarz, nie miał gdzie się schować, więc stanął w kącie i parchał tylko odstraszająco, a Rufus chap i wtedy zdążyłam dobiec do Bambiego i go złapać. Rufus potem skakał też na mnie, dopóki Marco go nie złapał. Ogólnie to wszystko trwało dosłownie moment i może tak teraz jak to opisałam, to brzmi, jakbyśmy mieli wiele czasu na podjęcie każdej decyzji, ale tak nie było. To była chwila od momentu jak Rufus zobaczył Bambiego, do momentu jak go złapał.
Dopiero po tej sytuacji rozpoczęliśmy szeroko rozumiane oswajanie. Na początku było to tylko co weekend, także na prawdę stopniowo, a dopiero jak się przeniosłam z Rufusem do rodziców to już było takie płynne oswajanie. Było wymienianie zapachami, kontakt wzrokowy przez zamkniętą bramkę, wprowadzanie do pustego pokoju kotów itd. Mimo to, jak tylko sobie przypomni, że w domu są koty, albo je usłyszy to od razu wpada w trans. Jak był w kocim pokoju, to po prostu nie mógł się uspokoić, cały czas się nerwowo kręcił i skakał na każdy fotel/szafke, szukając kotów. Dlatego po kilku miesiącach stwierdziliśmy, że spróbujemy pokazać mu kota, który nie będzie uciekał, a siedział "na kolanach", żeby zobaczył, że to wcale nie jest nic interesującego jak się go nie goni. Kot był spokojny, Rufus był pod kontrolą, ale mimo to od razu wykazywał oznaki takiego instynktownego ataku.
Także włożyliśmy w to na prawdę sporo pracy i to nie tylko my, bo zaangażowali się w to również rodzice, jednak od tamtego czasu już nie próbujemy, bo to nie przynosi rezultatów, a tylko tak jak pisałam, stresuje zwierzęta (z resztą ludzi też).
Znaleźliśmy co prawda na to tymczasowe rozwiązanie- koty są zamknięte u siebie wtedy kiedy Rufus chodzi po domu, a jak zaśnie w jakimś pokoju, to zamykamy drzwi i wypuszczamy koty (na szczęście Rufus ma sen tak głęboki, że żadne domowe dźwięki jak zamykane drzwi, chodzenie, a nawet miski szykowane na psi obiadek, go nie budzą
). Widuje je też przez drzwi balkonowe- one mają go w nosie, a ten i tak siedzi napięty cały i gotowy do "ataku" - oczywiście dopóki nie zaśnie tam, co akurat jest bardzo śmieszne w tej całej sytuacji
. Tylko tak jak właśnie mówię, u nas to tymczasowe rozwiązanie, ale szczerze wątpię, żeby ktoś chciał tak robić całe życie. Niestety przez to, kotom brakuje jednak normalnego kontaktu z człowiekiem. Mimo, że jest nas więcej w domu i się staramy im to wynagradzać, to jednak chcielibyśmy, żeby odzyskały swoje normalne życie po prostu i mogły sobie chodzić gdzie i kiedy chcą, nie bojąc się, że zaraz ktoś wyskoczy zza rogu.
Ale tak sobie myślę, że może gdyby istniała taka idealna sytuacja: ktoś miałby pod opieką jedynie Rufusa i kota, zajmowałby się tylko tym problemem i każdego dnia poświęcał czas i uwagę tylko na to, a najlepiej gdyby był to jeszcze behawiorysta, albo osoba pod stała opieką behawiorysty, to może byłaby szansa na oswojenie ich. My próbowaliśmy tak jak umiemy zrobić to najlepiej, pracowaliśmy też z behawiorystą tyle na ile mogliśmy sobie pozwolić, szukaliśmy porad u niego, u weta oraz na forach i godziliśmy to z naszymi obowiązkami- pracą, studiami, naszymi zwierzętami. I pierwszy raz nie udało nam się oswoić psa z kotem. Dlatego może po prosu lepiej byłoby szukać już tego domu bez kotów, niż na siłę starać się zmieniać psa- on nie wygląda jakby mu czegoś brakowało, kiedy w pobliżu nie ma kotów
